آموزش نحوه تأویل به مصدر بردن

آموزش تأویل مصدر

در این مطلب مختصر، روشی کاربردی برای نحوه تأویل به مصدر بردن را خدمت شما عزیزان تقدیم میکنیم.

وظیفه حروف مصدریه، تأویل به مصدر بردن است و این حروف عبارت اند از: ما ، أن ، أنَّ ، کی ، لو .

هنگامی که این حروف، بر یک جمله وارد میشود، آن را به مفرد تبدیل کرده و مصدری میکند، در این مطلب نحوه تأویل به مصدر بردن آموزش داده شده است.

طریقه تأویل به مصدر بردن:

بستگی به این دارد که ما بعد حرف مصدری، جمله فعلیه باشد یا اسمیه بنابراین داریم:
ما بعد حرف مصدریه:
۱. جمله فعلیه باشد:
○ مصدر فعل را گرفته و به فاعل یا نائب فاعل (خواه اسم ظاهر باشد یا ضمیر) اضافه میکنیم. البته واضح است که در حالتی که فاعل ضمیر است، باید آنچه مصدر را به آن اضافه میکنیم، ضمیر مجروریِ متناسب با فاعل باشد.
§ أن جاء زیدٌ ← مجیءُ زیدٍ
§ أن تصوموا ← صومُکم
توجه کنید که در تمام حالاتِ تأویل به مصدر بردن، وقتی جمله مثبت است به حالت عادی و وقتی منفی است از ماده «عدم» استفاده میکنیم!
۲. جمله اسمیه باشد:
در این حالت هم دو احتمال وجود دارد:
۱) خبر مشتق باشد.
○ مصدرِ مأخوذ از مشتق را به مبتدا اضافه میکنیم. البته ممکن است مبتدا اسم أنَّ باشد یعنی مبتدای فی الحال او فی الاصل!
§ عجبتُ أنّک قائمٌ ← عَجبتُ قیامَک
۲) خبر جامد باشد:
○ از ماده «کَون» در حالت مثبت و «عدمِ کون» در حالت منفی، استفاده میکنیم. به عبارت دیگر فرمول این است = [کون + مبتدا + خبر]
§ عجِبتُ مِن أنَّک زیدٌ ← عجِبتُ مِن کونِک زیداً (زید، خبر افعال ناقصه است)