بسم الله الرحمن الرحیم… فهم درست و دقیق ادبیات عرب زیربنای فهم متون دینی است و لذا هر گونه پیشرفت مبنایی در این فهم و اصول حاکم بر آن می‌تواند به پیشرفت فهم از آیات قرآن کریم و روایات ائمه ی هدی علیهم السلام منجر شود. باور فراگیر کنونی در مورد ادبیات عرب آن است که زبان عربی زبانی بشربنیاد است که در قوم عرب پیشرفت نموده است و به دلیل عنایت اعراب به آن به نقاط رفیع بلاغت و فصاحت رسیده است و قرآن کریم و روایات شریفه نیز بر مبنای همین زبان القاء شده اند. این موضوع در علوم مختلف از جمله اصول فقه، زبان شناسی عربی، کلام، علوم قرآنی و شاخه های مختلف ادبیات عرب به عنوان باور مشهور ترویج می شود. حال آنکه با نگاهی دقیق تر به روایات شریفه و تاریخ مستند و شواهد مختلف زبانی در می یابیم که بر این پیش فرض اشکالاتی وارد است. این مقاله به معرفی عربی مبین به عنوان یک زبان الهی و فرابشری که به عنایت خدای متعال بر حضرت اسماعیل نبی علی نبینا و آله و علیه السلام القاء شده است می پردازد و تلاشهای برخی بزرگان ادبیات عرب در فهم و دستیابی به این زبان عزیز را مورد کنکاش قرار می دهد. بخش اول این مقاله ناظر به اثبات وجود عربی مبین و بخش دوم آن درباره امکان دستیابی و وقوع تلاشهای برخی نحاة جهت دستیابی به عربی مبین است.
بیشتر مطالب این رساله در سال ۹۶ و ۹۷ تهیه شده بود و سالها منتظر تکمیل بود. اما از باب نبود فرصت تکمیل خواستیم همین مقدار از پیشرفت کار هم از منظر اساتید اهل فن و محققان حوزوی دور نماند و به این بزرگواران تقدیم شود. چند هزار نقل قول جمع آوری شده ان شاء الله در نسخه های آینده اضافه خواهد شد. التماس دعا
